بسیاری از گویندگان قدیم ایران شیعه بوده ‏اند و آنها هم که بعضی از محققان در شیعه بودنشان تردید کرده‏اند غالبا به خاندان عصمت ارادت می‏ ورزیده ‏اند به

همین جهت در شعر قدیم فارسی نمونه‏های جالب توجهی از نعت رسول اکرم (ص) و مدایح و مراثی ائمه‏ی اطهار صلوات علیهم اجمعین دیده می‏شود که از

لحاظ تاریخ و زبان فارسی و اصول عقاید ارزش بسیار دارد. سنایی غزنوی - ابوالمجد مجدود بن آدم - که به قولی در 535 ه.ق درگذشته است قصیده‏ای در مدح

حضرت رضا (ع) دارد که ظاهرا قدیم‏ترین شعر فارسی و یا به عبارت صحیح‏تر قدیم‏ترین شعر فارسی موجود در مدح حضرت ثامن الائمه است. این قصیده را

سنایی باید در سفری که به خراسان و نیشابور کرده سروده باشد زیرا در مکاتیب او نامه‏ای است به حکیم عمر خیام نیشابوری که برای آزادی غلامش - که او

را به تهمت دزدی گرفته بوده‏اند تقاضای کمک کرده است. سنایی در قصیده دیگری به مطلع:   

جهان پر درد می‏بینیم دوا کو

نکو رویان عالم را وفا کو

به امام هشتم (ع) اظهار ارادت کرده است ولی آن شعر به قدر این قصیده بلند نیست و احساس و مطلب ندارد. مدیحه‏ی امام که از دیوان سنایی مصحح استاد مدرس رضوی

استنساخ شده به خط خوش در آغاز این شماره آمده است و به دوستداران وعلاقه‏مندان دربار ولایت مدار حضرت رضا (ع) تقدیم می‏شود.

     در مدح حضرت ثامن الائمه علی بن موسی الرضا گوید

دین را حرمیست در خراسان‏

دشوارتر بمحشر آسان‏

از معجزه‏های شرع احمد

از حجت‏های دین یزدان‏

همواره رهش مسیر حاجت‏

پیوسته درش مشیر غفران‏

چون کعبه پر آدمی زهر جای‏

چون عرش پر از فرشته هزمان‏

هم فر فرشته کرده جلوه‏

هم روح وصی درو بجولان‏

از رفعت او حریم مشهد

از هیبت او شریف بنیان‏

از دور شده قرار زیرا

نزدیک بمانده دیده حیران‏

از حرمت ز ایران راهش‏

فردوس فدای هر بیابان‏

قرآن نه درو و او اوالولامر

دعوی نه و با بزرگ برهان‏

ایمان نه و رستگار از او خلق‏

توبه نه و عذرهای عصیان‏

از خاتم انبیا درو تن‏

از سید اوصیا درو جان‏

آن بقعه شده به پیش فردوس‏

آن تربه بروضه کرده رضوان‏

از جمله شرطهای توحید

از حاصل اصلهای ایمان‏

زین معنی زاد در مدینه‏

این دعوی کرده در خراسان‏

در عهده‏ی موسی آل جعفر

با عصمت موسی آل عمران‏

مهرش سبب نجات و توفیق‏

کینش مدد هلاک و خذلان‏

مأمون چو بنام او درم زد

بر زر بفزود هم درم زان‏

حوری شد هر درم بنامش‏

کسی را در می‏زدند زینسان‏

از دیناری همیشه تا ده‏

نرخ در می شدست ارزان‏

بر مهر زیاد آن درمها

از حرمت نام او چو قرآن‏

اینکار هر آینه نه بازیست‏

این خور بچه گل کنند پنهان‏

زرست بنام هر خلیفه‏

سمیست بضرب خان و خاقان‏

بی‏نام رضا همیشه بی‏نام‏

بی‏شأن رضا همیشه بی‏شأن‏

با نفس تنی که راست باشد

چون خور که بتابد از گریبان‏

بر دین خدا و شرع احمد

بر جمله ز کافر و مسلمان‏

چو او بود از رسول نایب‏

چون او سزد از خدای احسان‏

ای مأمون کرده با تو پیوند

وی ایزد و بسته با تو پیمان‏

این پیوندت گسسته پیوند

وان پیمانت گرفته دامان‏

ازبهر تو شکل شیر مسند

درنده شده بچنگ و دندان‏

آنرا که ز پیش تخت مأمون‏

برهان تو خوانده بود بهستان‏

با درد حجود منگرش را

اقرار دو شیر ساخت درمان‏

از معتبران اهل قبله‏

وز معتمدان دین دیان‏

کس نیست که نیست از تو راضی‏

کس نیست که هست بر تو غضبان‏

اندر پدرت وصی احمد

بیتیست مرا بحسب امکان‏

تضمین کنم اندرین قصیده‏

کین بیت فروگذاشت نتوان‏

این کین تو کفر و مهرت ایمان‏

پیدا بتو کافر از مسلمان‏

در دامن مهر تو زدم دست‏

تا کفر نگیردم گریبان‏

اندر ملک امان علی راست‏

دل در غم غربت تو بریان‏

منبع : کتاب حریم سبز عشق